Rudolf Tarnawski (ur. 10 kwietnia 1869 w Żywcu, zm. 1946 w Bielsku-Białej) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Był synem Piotra i Franciszki z domu Bem. W 1885 roku, po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Bielsku, wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie. W latach 1891-1892 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Jazdy w Mostarze, po ukończeniu której rozpoczął zawodową służbę w kawalerii Cesarskiej i Królewskiej Armii. W 1905 roku awansował na kapitana, od 1909 roku był wykładowcą taktyki w macierzystej szkole kadetów, po czym powrócił do służby liniowej. W 1915 roku awansował na majora, a w 1916 roku na stopień podpułkownika. Walczył na froncie włoskim. W 1917 roku był dowódcą pułku piechoty na froncie rosyjskim, w 1918 roku na froncie francuskim i w Belgii. W czasie służby awansował na pułkownika i odznaczony został między innymi Orderem Żelaznej Korony.

Po zwolnieniu żołnierzy z przysięgi przez ostatniego cesarza Karola I (listopad 1918 roku) wstąpił do Wojska Polskiego. Wyznaczony do służby w Dowództwie Okręgu Generalnego w Krakowie. Był dowódcą i organizatorem 10 P.P. w Cieszynie, później komendant wojskowy Cieszyna. 12 listopada 1918 roku został mianowany komendantem Będzińskiego Okręgu Wojskowego. Jego szefem sztabu był wówczas major Felicjan Sławoj Składkowski, który tak opisał pierwszy kontakt ze swym dowódcą [1]: "wkrótce przybył pułkownik, średniego wzrostu, zażywny pan, mówiący po polsku z lekkim niemieckim akcentem, ale dobry Polak, grzeczny i uprzejmy. Oświadczył, że wojnę spędził na froncie (miał austriacką Eiserne Krone), ale w sprawach polityki w terenie liczy na moją pomoc i współpracę. Wobec tego paląca kwestia rozbrojenia oddziałów czerwonej gwardii spadła na moje barki".

W czasie wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej dowodził przez jakiś czas 11 i "Wilkami". Później dowódca XV Brygady Piechoty, walczył na froncie litewsko-białoruskim. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika piechoty ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 roku. Po wonie bolszewickiej inspektor piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego "Pomorze".

W 1921 roku został mianowany dowódcą Obozu Warownego "Toruń". Z dniem 10 września 1922 roku przeniesiony został z rezerwy oficerów sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Kamionce Strumiłowej na stanowisko komendanta [2].

1 czerwca 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady z równoczesnym zatrzymaniem czasowym w służbie czynnej [3]. Z dniem 1 czerwca 1923 roku został przeniesiony ze stanowiska komendanta PKU Kamionka Strumiłowa do rezerwy oficerów sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V [4]. Z dniem 31 maja 1924 roku został ostatecznie przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Bielsku-Białej.

Awanse

* podporucznik (leutnant) – 1892
* porucznik (oberleutnant) –
* kapitan (hauptmann II kl.) –
* kapitan (hauptmann I kl.) – 1905
* major (major) – 1915
* podpułkownik (oberstleutnant) – 1915
* pułkownik – 1920
* generał brygady - 1 czerwca 1922

Ordery i odznaczenia

* Krzyż Walecznych – dwukrotnie
* Order Żelaznej Korony

za: Wikipedia http://pl.wikipedia.org/wiki/Rudolf_Tarnawski

Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.

Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.

Brak ocen.